Antwoord:
Als ik je vraag goed gelezen heb, maak je je het meest zorgen om het feit dat je zoontje zó weinig zelfvertrouwen heeft, dat hij gaat huilen zodra je hem aanspreekt op zijn gedrag. Hoe meer je hem vertelt dat het niet erg is, hoe verdrietiger hij lijkt te worden! Dat moet voor jou als ouder heel frustrerend en verdrietig zijn.
Eigenlijk heb je twee vragen:
- Waar kan dit gedrag vandaan komen en
- hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Het zou heel goed kunnen dat de gebeurtenissen van het afgelopen jaar (voor het eerst naar school, nieuwe partner, verhuizing naar opa en oma) heel veel indruk hebben gemaakt op je zoontje.
Wat ook zou kunnen, is dat hij erg moet wennen aan de verschillende (nieuwe) opvoeders in zijn omgeving. Jij, je partner, opa, oma en niet te vergeten de leerkracht(en?) Wanneer jullie allemaal actief deelnemen in zijn opvoeding, zou dit wel eens heel overweldigend of misschien verwarrend kunnen zijn. Ik weet niet of dit voor je zoontje geldt, dat is iets wat jullie het best kunnen bekijken. Je zou met elkaar afspraken kunnen maken over wie wanneer de regels hanteert. Ben jij degene die daarover gaat? Dan laten de andere volwassenen het op dat moment bij jóu. Is je zoontje met opa aan het spelen? Dan bepaalt opa de regels op dat moment. Dit zorgt voor overzicht en daarmee veiligheid.
Het laatste wat ik kan bedenken, is dat hij zich vanwege het pesten onveilig voelt en begint te geloven dat hij een nietsnut is die alles fout doet. De beste manier om dit te ondervangen, is het pesten bespreekbaar maken op school en te kijken wat alle partijen kunnen bijdragen om de sfeer in de klas te verbeteren. Kleuters zijn zich nog niet altijd bewust van het effect van hun gedrag en erg vatbaar voor handreikingen waarin ze leren voor elkaar te zorgen. Dan je vraag: Hoe gaan we hiermee om? Wanneer een kind weinig zelfvertrouwen heeft, gaat het gek genoeg onbewust op zoek naar de bevestiging dat hij dingen niet kan. Als ouder wil je graag troosten. Logisch dus dat je zegt: "Maar je kan het juist wél!!" Het moeilijke hieraan is weer, dat het kind denkt "Zie je wel, zelfs mijn gevoel erover klopt niet!" Wat je zou kunnen proberen, is het volgende:
* inventariseer het gevoel (klopt het dat je verdrietig bent?)
* erken het gevoel (Ik snap het wel. Het is ook niet leuk als je in je broek plast)
* bied de realiteit (ik ben er niet boos over, zie je dat?)
* vraag je zoon wat hij nu wil (schone broek aantrekken) en laat hem dat doen. Eventueel samen.
* geef hem een compliment: Wat fijn dat je dat zelf al kan! Verdere (leuke!) oefeningen die je met je zoontje kunt doen, is hem vragen 'belangrijke dingen' te doen: zijn bed afhalen, de bakker betalen, ramen poetsen. Doel hiervan is dat hij bevestigd wordt in de dingen die hij al wél kan. Mocht je het gevoel hebben dat het afgelopen jaar inderdaad ingrijpend is geweest, (maar eigenlijk soewieso!) dan zou je kunnen zorgen voor speciale momenten met z'n tweetjes. Dan kan een middagje zwemmen zijn, samen een cake bakken of iets anders gezelligs. Hiermee laat je je kind eigenlijk voelen: "Wij zijn een fijn team samen en ook al wonen we niet meer met z'n tweetjes, we hebben het nog steeds heel speciaal!" Soms werkt dat beter dan woorden.
Last but not least: Je schrijft dat je zoontje zich vaak schuldig voelt. Veel alleenstaande ouders voelen zich (onterecht) schuldig over keuzes die ze hebben gemaakt, het kiezen voor een nieuwe partner terwijl ze het alleen met de kinderen toch ook heel goed ging, of andere dingen. Hoe zit dat bij jou? En áls je je schuldig voelt, is dat schuldgevoel dan terecht? In jouw verhaal lees ik vooral zorg en liefde naar je zoontje toe. Jij bent ongetwijfeld zijn grote voorbeeld. Dus als je hem vertelt dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, vertel dat dan vooral ook aan jezelf :) Je doet je best en je bent goed zoals je bent. Helemaal zo'n gevoelig jongetje als jouw zoon zal dat zeker aanvoelen! Ik weet niet precies wat op jullie situatie van toepassing is, maar ik ga ervan uit dat je uit mijn verhaal haalt wat bij jullie past. Mocht je zoontje zo onzeker blijven, dan is het raadzaam om contact op te nemen met je huisarts of te zoeken naar bijvoorbeeld een kindertherapeut. Het zou kunnen dat er dingen nodig zijn die via internet niet zijn in te zetten! In elk geval veel plezier met alle leuke dingen die jullie gaan doen en oefenen! Dat je zoon zo gevoelig is, getuigt van een groot verantwoordelijkheidsgevoel. En dat is heel bijzonder voor een kind van 5!
| 
